Maxime është një fotograf i ri me një pasion për zbulimin e gjërave të reja. Lindur në vitin 1990, ai filloi të huazonte kamerën refleks të babait të tij kur ishte fëmijë me qëllim që ti bënte të pavdekur miqtë e tij të ngushtë përmes fotografive. Duke fotografuar miqtë gjatë praktikës së tyre BMX, do ta frymëzonte atë të kapte dritën dhe reflektimet e saj në një larmi të gjerë lëndësh. Duke studiuar fillimisht si inxhinier mekanik, Maxime ndryshoi rrugën e tij të karrierës në mënyrë që të studionte kinemanë dhe më gjerësisht, artet audiovizuale. Ai ishte gjithnjë i magjepsur veçanërisht nga estetika kinematografike. Praktika e tij fotografike evoluoi më vonë përmes udhëtimeve të gjera, duke kapur rajonet që vizitoi gjatë shumë udhëtimeve nëpër Evropë dhe pjesën tjetër të botës.
Deri më tani, në kërkim të vazhdueshëm të hapësirave të gjera të hapura dhe atmosferës magjepsëse, Maxime tani po shkon drejt një qasjeje më narrative. Artisti aktualisht punon në projekte të reja me një dimension shoqëror ose historik, me peizazhe politike dhe ekonomike duke siguruar sfondin e punës së tij.
Në vitin 2017, Maxim bëri një seri të imazheve post-apokaliptike në qytetin ukrainas të Pripyat, pranë sarkofagut të termocentralit bërthamor Chernernobyl, ku ndodhi fatkeqësia më e rëndë bërthamore e shekullit të 20-të më 1986.
Si filluat si fotograf?
Thjesht, unë jam zhytur në fotografi që kur isha fëmijë. Babai im që ishte gjithmonë një fans i madh i fotografisë më prezantoi, ashtu si babai i tij bëri me të. Përmes kërkimeve të ndryshme, unë fitova aftësinë për të përqëndruar shikimin tim. Unë jam përpjekur për disa vjet që tani të zhvilloj një këndvështrim narrativ që më lejon të tregoj historinë e skenave ku hasem sa më saktë që të jetë e mundur.
Cilat janë gjërat kryesore të udhëtimit dhe cilën pajisje përdorni?
Për një udhëtim, unë marr kamera natyrisht dhe shumë shpesh një laptop gjithashtu. Laptopin unë sjell për lehtësi, kështu që unë mund t’i transferoj skedarët dhe t’i mbështjell ato në Icloud, megjithëse në disa vende është e vështirë të përdorësh Internetin. Kamera që unë sjell gjithmonë është Canon 5D Mark 4 im, me një zmadhim 18-35 dhe 24-105. Sapo bleva një X100F të vogël edhe nga Fujifilm, për ta bërë më të lehtë fotografinë në rrugë. Më e lehtë dhe më intuitive, kjo më lejon të jem më i matur sesa me Canon masiv!
Cfarë dëshironi të kishit ditur para se të bëheshit fotograf?
Unë mendoj se të dish se si të ndërtosh një narrativë në mënyrë të strukturuar, do të kishte qenë shumë e dobishme pasi nganjëherë tema është e vështirë të dallohet dhetë prezantohet. Të bësh një fotografi të mirë është e lehtë, por të dish të mendosh në seri, si në një film, kërkon një qasje shumë më rigoroze.
A ka ndonjë gjë që nuk do të dëshironit kurrë të fotografoje?
Për momentin, nuk mendoj kështu. Në qasjen time, që është ajo e një fotoreporteri, unë mendoj se gjithçka që unë dëshmoj duhet të tregohet. Kështu që, edhe nëse nuk më pëlqen vërtet ideja e përballjes me vdekjen, veçanërisht në një zonë lufte, mendoj se kufijtë e vetëm që kam do të jenë ato që lindin në këtë moment.
Sidoqoftë, është e vërtetë që më pëlqen të vendos një distancë të caktuar, e cila korrespondon me kufijtë e mi personalë për respektimin e temës sime. Unë mendoj se është e mundur të thuash diçka me ndonjë imazh, thjesht duhet të jesh në distancën e duhur në mënyrë që mesazhi të mos mbytet në sentimentalizëm, i cili provokohet nëse nuk supozohet plotësisht!
