Që prej zgjedhjes së tij në vitin 2013, Papa Françesku ka sjellë një frymë të re në drejtimin e Kishës Katolike, duke u shquar për një qasje më të hapur, përkushtim ndaj të margjinalizuarve dhe një përfshirje më të gjerë të komuniteteve që shpesh kanë qenë të lëna mënjanë – si të huajt, të divorcuarit dhe komuniteti LGBTQ+. Megjithatë, këto përpjekje për reformë nuk kanë kaluar pa kundërshtime.
Ndër sfidat më të mëdha, Papa është përballur me rezistencë nga brenda vetë hierarkisë kishtare. Figura të rëndësishme si kardinalët e njohur si “kardinalët e Dubisë” kanë kundërshtuar hapur dokumentin “Amoris Laetitia”, i cili synonte të lehtësonte qasjen e të divorcuarve të rimartuar ndaj sakramenteve të Kishës.
Kritika të ashpra kanë ardhur edhe nga At Georg Gänswein, ish-sekretari personal i Papa Benediktit XVI, i cili e akuzoi Papa Françeskun për shkelje të traditës liturgjike dhe përjashtim nga vendimmarrjet thelbësore. Ndërkohë, kryepeshkopi Carlo Maria Viganò e akuzoi Papën për mbulim të skandaleve seksuale dhe i kërkoi dorëheqjen – deklaratë që e çoi përfundimisht në shkishërimin e tij.
Edhe kardinali Gerhard Müller, dikur në krye të Kongregatës për Doktrinën e Fesë, ka shprehur shqetësime për drejtimin e Kishës nën Françeskun, duke e akuzuar për keqqeverisje dhe për influencën e theksuar të këshilltarëve me pikëpamje progresiste.
Në këtë kontekst, pontifikati i Papa Françeskut është kthyer në një periudhë tensioni të brendshëm, ku reforma dhe tradita përplasen në një Kishë që përpiqet të ruajë thelbin e saj, ndërkohë që përballet me sfidat e kohës moderne.
